1. |
|
|||
2. |
|
|||
|
De droesem van eenzaamheid weegt te zwaar
Apathie en cynisme kan de mislukkingen niet meer verhullen
In deze donkere cel behangen met korstengruwel
Het zielverterende licht dat niet troost
Zo scherp de tong, zo hard de hand
Doch geen ridder om de draak te slechten
Haat en kastijdingen woekeren allengs voort
Tot ook die ketel overloopt van zwarte gal
En de woorden zijn als gif van onverdraaglijke marteling
De baarmoeder had een tombe moeten zijn
Nu dan is dit touw de heilige verlosser
Gerieflijk ruw om de zo tere hals
Vezelschuringen die de adem stokt
Kneuzingsblauw siert gebroken wervelstolpen
Een laatste omhelzing voor een verlaten leven
Hangend aan minachting en een schuifknoop
In de lente des levens nu dan de evening
En zal men dan zeggen: “wir haben es nicht gewusst”?
Zullen ze je nou echt missen?
Onwetendheid en liefdeloosheid is je einde
|
||||
3. |
|
|||
|
Vuig en van gruwel ontsproten is dit pad
Slechts bedekt met giftig stof van de eeuwigheid
De tocht is een van eenzaamheid
Nachtmerries en waanzin ijlen langs het zwerk
Het moraal zwikt als een stad in puin
Doch mijn voeten gaan onzeker door
Dit lot – deze walging van het zelf
Gedragen als een onverdraaglijke last
Eeuwig zwart en immer falend
Mijn bedevaart langs de dalen van mijn ziel
Lethargisch en van eer ontdaan
Zwalkend in tergenis langs de verwrongen staties van al mijn mislukkingen
Gecorrumpeerde belijdenis en boete zal ik doen
Elke wond zal diep snijden
Elke keer opnieuw
Zo zal mijn tocht allengs meer bevangen zijn van getormenteerd leed
Een tocht met het grote offer als ultieme doel
Daar aan de einder is de laatste halte
De ruïne in de schemer van het zijn
Een groteske kerk ontwijd en bevlekt
Hier naar toe zal ik mijn zwalkende schreden zetten
Deze tempel waarin mijn bloed zal vloeien
Hier zal mijn tocht altijd naar toe leiden
En lijden zal ik
Elke dag opnieuw de walging van entropie
Slopende uitzaaiingen van wederkerend gal
Menig verloren ziel dwaalt hier rond
Zoekende naar een verlaten nis om te sterven
Rabiaat zich fataal verwondend
Het offer dat men hier brengt
Zal de tempel alleen maar meer besmetten
Lijken liggen rottend in de gangen en kamers
Reeds gebruikte wapens vinden nieuwe slaven
Ingewanden niet meer op hun plaats
In poelen van bloed en rottingsvocht
Het verroest staal opent mijn aderen
De missie is eindelijk volbracht
Mijn pelgrimage zal zijn einde vinden in de tempel van Zelfhaat
|
||||
4. |
|
|||
|
Liefdeloos koud staal
Roestig van de jaren
Zal mijn aderen openen
Het scherp is er van af
Maar de effectiviteit zal er niet minder om zijn
Misère die me kwelt
Hoe zeer ik haat
Hoe ik mezelf haat
Des te meer heb ik het scheermes lief
Oh zoet staal
Laat me pijn voelen
Snij open mijn vlees
Heb mijn lijden lief
Zoals ik ook jouw venijn lief heb
Mijn levenseinde ligt in jouw koude beet
|
||||
5. |
Verbonden In Droevenis
06:16
|
|
||
|
Te ver in de afgrond dralend
Met de vleesmaskers van het bestaan
Dat zij afgeworpen mogen worden
Slechts de dolingen in somberheid verhaalt
Laat ons bidden rond het graf
Laat ons gedenken te sterven
Laat ons grieven van weeklagen
Laat ons verbonden zijn in droefenis
De moederschoot had haar niet mogen ontvangen
Het vod zo slap en levenloos
Spruwmatig in het kind dat niet in het leven gekomen is
Haar laatste gaap dat geen ademtocht kon opnemen
Laat ons bidden rond het graf
Laat ons gedenken te sterven
Laat ons grieven van weeklagen
Laat ons verbonden zijn in droefenis
De kilte van het hospitaalbed alwaar de stervende ligt
Teer en teder zijn laatste grimas
Hoop dat achter de ogen lag is reeds vervlogen
Het lichaam wilde simpelweg niet meer
Laat ons bidden rond het graf
Laat ons gedenken te sterven
Laat ons grieven van weeklagen
Laat ons verbonden zijn in droefenis
De hel van staal en beton waar liefde niet kan zijn
Waar de korstigheid van clochards afschuw wekt
Misselijkmakendheid en meelijwekkend in zijn stervensuur
Niemand die er aandacht aan kan schenken
Laat ons bidden rond het graf
Laat ons gedenken te sterven
Laat ons grieven van weeklagen
Laat ons verbonden zijn in droefenis
Daar waar verdriet en jammerklacht alom zijn
En de deerniswekkendheid ondraaglijk op het leven drukt
Waar het zinloze bestaan zich elke dag opnieuw uitdooft
Is ons aller onheil die ons lot eeuwig verbindt
Laat ons bidden rond het graf
Laat ons gedenken te sterven
Laat ons grieven van weeklagen
Laat ons verbonden zijn in droefenis
|
||||
6. |
Voorbij De Tranen
03:21
|
|
||
|
Daar waar de wolken begraven worden
Verzameld in een barensschuw land
Uitgeraasde cantaten van een leeg gezogen droom prevelend
Zullen de rag spinsels van de Dood woekeren
Maar nimmer is de leegte zo immens
Als de gestorvene wordt gevolgd door de meute
Diep droeve wentelingen zo wrang
Dat die de kastijdingen keert
De groezelige kankers woekeren
Nestelen zich in de korst van het stomme lijf
Onaflatende vraatzucht dat kronkelt en spuugt
Te vergeefs de handelingen ontzielend
En voorbij de tranen huist de eeuwige vraag
Het weerzinwekkende wrok van tijd
Verketterde namen van duizend gedimde schimmen
De haat voor het AL in slavernij gebonden
|
||||
7. |
Opus Melancholica
05:18
|
|
||
|
De geest van het verleden
Gehuld in nachtelijk zwart
Door weemoed bevangen
Tot in de uithoeken van zijn hart
Zijn wezen is niet welkom hier
Hij verlangt geen sympathie
Voor de glorie van wat eens is geweest
Is hij grauw, melancholie
refrein:
En de reden is, ik heb geen steen om te slaan
Dit is het spel van onverlangen
Dwalende afgunst gesmoord in zinloze waan
In flarden van mist behangen
Hij vlucht in de winterkoude
Verlicht door de bleke maan
Zijn naam is reeds vergeten
Geen sterveling ziet hem nog staan
Het klankspel der bittere treurnis
Wordt in stilte en alleen
Voorgedragen aan de droeve dood
Zo vliedt de schaduw heen
refrein:
En de reden is, ik heb geen steen om te slaan
Melancholisch spel van onverlangen
Dwalende afgunst gesmoord in zinloze waan
In flarden van mist behangen
(gituarsolo)
De geest van het verleden
Gehuld in nachtelijk zwart
Door weemoed bevangen
Tot in de vezels van zijn hart
Immer zoekend naar het donker
De diepte van menig ziel
Voedt hij zich met de kille tranen
Van de dwaas die voor hem viel
refrein:
En de reden is, ik heb geen steen om te slaan
Het eeuwige spel van onverlangen
Dwalende afgunst gesmoord in zinloze waan
In droevige flarden van mist behangen
|
||||
8. |
Een Laatste Treurspel
02:45
|
|
||
9. |
-
03:43
|
|
||
10. |
|
|||
Veneratorius_Mortifer Netherlands
Putting my music online just to have some sort of legacy for my art. I don't know how to do promotion, so I won't bother trying. Looking for labels to release my art on CD format. That would be nice.
If you like Project: Uitzichtloosheid, you may also like:
A collection of tracks from the singer and multi-disciplinary artist's 111 collaboration series, featuring KMRU, Laraaji, and others.
go to album
Delights Of My Life
by Eric Chenaux Trio
featured on Bandcamp Radio Apr 23, 2024
go to album
Ricardo Dias Gomes x Domenico Lancellotti
by Ricardo Dias Gomes
featured on Bandcamp Radio Apr 23, 2024
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 23, 2024
go to album
The experimental producer applies her ambient techniques to what is essentially a singer-songwriter record.
go to album
Trying is all we ever can do.
by EYEMNOBDY
featured on Bandcamp Radio Apr 19, 2024
go to album
The Fifth Season (Versions)
by Lafawndah
featured on Bandcamp Radio Apr 9, 2024
go to album
